یک شب سرد از آذر سال 61  بود...

در بیمارستان ((کلینیک اصمهان)) بود که واسه اولین بار هوای دنیای جدید رو استشمام کردم...

اون بیرون برف سنگینی می بارید...

پدر بزرگ مادری ام می گفت: ((این برف نشانه ی خوبیه))

مامان تعریف می کنه که چادر سیاه مادر بزرگم ، یکدست سفید شده بود... به رنگ من که مثل برف سفید بودم!

اون روزها خانواده ی مادرم از آبادان به اصفهان کوچ کرده بودند...

واسه همین پدر بزرگ و مادر بزرگ مادری ام شده بودند ((بابا بزرگه اصفهانی)) و ((ننه اصفهانی))!

هر چند ، وقتی که زبان باز کرده بودم ، دیگر بابا بزرگه اصفهانی در میان ما نبود...

دیگر جنگ زده هم نبود.

ولی ما هنوز جنگ زده بودیم...

بابا تو پتروشیمی ((ایران - ژاپن)) کار می کرد .

واسه همین ما هم تو بندر ماهشهر زندگی می کردیم.

بابا بزرگه اصفهانی چون خیلی نگران دخترش بود ، ((دایی حسین)) رو شبونه روونه ی ماهشهر کرده بود تا ما رو ببره اصفهان

آخه مامانمو خیلی دوست داشت...

این شد که من تو اصفهان به دنیا اومدم.

اون روزها بابا بزرگه و ننه بزرگه و هر سه دایی هام تو اصفهان زندگی می کردند.

همینطور خاله و خانواده اش

((دایی محمد)) و ((دایی حسن)) و دایی حسین ، ننه بزرگه و بابا بزرگه تو یه ((بلوک)) ، با هم زندگی می کردند ؛ بلوک 6 ، طبقه ی سوم ((اردوگاه شهید محمودی))

فقط خاله ام با خانواده اش تو بلوک 1 ، طبقه ی اول ، خونه ی جدایی داشتند...

البته اوایل خونه ی اونها دو قسمت شده بود ؛ در یک قسمت اون یه خونواده ی دیگه زندگی می کردند.

آدم های خوب و فهمیده ای بودند...

پسر خاله هام صداشون می کردند: ((مامان آرمین اینها))!

بعد از این که به دنیا اومدم ، مدتی که گذشت و کمی از آب و گل در اومدم ، با مامان و ایمان برگشتیم ماهشهر ، پیش بابا

اون روزها وضعیت محل مسکونی ما تقریباً امن و امان بود...

اولش در (( شهرک کمپ آ )) در ((ناحیه صنعتی بندر ماهشهر )) زندگی می کردیم.

ناحیه صنعتی ماهشهر ، مجموعه ای از منازل مسکونی کارمندان و کارگران شرکت نفت بود که اکثر ساختمانهای آن یا ژاپنی بود ، یا انگلیسی و یا...

بیشتر خانه های کمپ آ هم ، ژاپنی بودند...

مثل خانه ی ما...

پشت مجموعه ی محل زندگی ما ، فرودکاه اضطراری هلیکوپتر بود که معمولاً اسرای عراقی رو اونجا پیاده می کردند.

دایی محمد که اون موقع نوجوان بود ، وقتی به خانه ی ما می اومد ، با صدای هلیکوپتر می دوید بیرون و اسرا رو نگاه می کرد...

گاهی می گفت عراقی ها شلوارهایشان را از ترس خیس می کردند و دائم به صدام بد و بیراه می گفتند!

در عوض مدام به امام خمینی رحمة الله علیه درود می فرستادند...

پناه دیگر عراقی ها به نام مبارک امیر المومنین علیه السلام بود...

و یاد آوری برادری شیعیان.

جنگ عجیبی بود...

توی ناحیه صنعتی ماهشهر ، شب ها خاموشی بود...

پنجره ها رو با پتو می پوشوندن و با شمع یا فانوس می نشستن تو خونه.

به خاطر هواپیما های عراقی...

چون مخارج جنگ عراق رو کشور های پولدار عرب می دادند ، و عراق رو آمریکا و تمام دنیا حمایت می کرد ، مهمات عراقی ها تمومی نداشت...

هر نوری که از بالا دیده می شد با ((راکت)) می زدن

و هر هدف کم ارزش یا حتی بی ارزشی رو...

البته خدا رو شکر تو کمپ آ و مناطق مسکونی اطراف اتفاق مهمی نیفتاد

فقط پتروشیمی های ایران - ژاپن ، ((شیمیایی رازی)) ، ((فارابی)) و ((ایران نیپون)) رو شب و روز می کوبیدند...

بابا تعربف می کنه که وقتی صدای آژیر قرمز از اداره ی ((ایمنی و آتش نشانی)) پخش می شد ، همه در چاه های ((ولو آتش نشانی یا چاه شیر فلکه ی آب)) پناه می گرفتیم...

همینطور هم در جوب (جوی) آب.

ولی می گفت ، هواپیمای عراقی رو معمولاً می دیدیم که چند دور بالای پتروشیمی ها دور می زد و بعد زیرش یکهو روشن می شد...

بعد آتش راکت رو دنبال می کردیم تا اینکه ببینیم کدوم واحد رو می زنه...

برای محافظت از پتروشیمی ها سایت موشکی در کار نبود...

واسه همین ضد هوایی انبوه آتش رو به سمت هواپیمای عراقی شلیک می کرد ، ولی خیلی به ندرت بهش آسیب می زد...

از دیدن این منظره ، روزی یکی از کارمندانی که پناه گرفته بود ، به کلی اختیارش را از دست داد...

در حالی که بر سر سرباز مأمور ضد هوایی داد می زد و هواپما را نشان می داد ، شروع به دویدن کرد.

مدام فریاد میزد : اوناهاش... مگه کوری؟! بزنش... بزنش...

تا اینکه بقیه گرفتندش و دوباره بردندش به جان پناه.

بابا تعریف می کنه که بعدها که رئیس ایمنی و آتش نشانی عوض شد ، دیگه صدای آژیر رو پخش نمی کردند!

چون معمولاً با هر بار پخش آژیر قرمز ، حدود یک ساعت کار تعطیل می شد ، اما همیشه حمله ی هوایی اتفاق نمی افتاد!

رئیس جدید به کار ، بیشتر از جون آدم ها علاقه نشون می داد!

بعضی آدم ها هنوز فکر می کنند در اثز تکامل یک تک سلولی به وجود اومدن و عاقبتی در کار نیست!

یکی از خاطرات بابا اینه که می گه یک روز واسه سر کشی به یکی از واحد ها رفته بودیم...

جلوی درب ساختمان واحد ، چند نفر از کارگر ها نشسته بودند و حرف می زدند...

تو اون گرما فقط ژاپنی ها لباس کار کامل رو می پوشیدند و سخت کار می کردند.

برعکس انگلیسی ها که پالایشگاه آبادان رو ساخته بودند ، ژاپنی ها خیلی مودب بودند و با نزاکت و مهربان...

بابا می گفت به همه ی کارگرها که اکثراً عرب بودند یکی یکی دست دادیم و رفتیم تو ساختمون...

یکهو شنیدیم که حمله ی هوایی شده و بلافاصله ی صدای انفجار گوشها رو کر کرد...

سقف ساختمان پیش ساخته ی ژاپنی ریخت رو سرمون ، اما چون سبک بود راحت از زیرش خارج شدیم.

چون این جور ساختمان ها معمولاً  اسکلت چوبی داشتند با سقف های کاذب از جنس ((آگوستیک))

بعد که خارج شدیم دیدیم که  اون بیرون  ، انفجار  گودال بزرگ و عمیقی ایجاد کرده بود...

درست همونجایی که کارگرها نشسته بودند...

دیگر در دنیا اثری از هیچکدام باقی نمانده بود جز خاکستری که دود شد و رفت به هوا...

روحشان شاد...

این دغدغه ی هر روز خانواده های شرکت نفتی بندر ماهشهر بود...

چه کسی می دانست  آن شب هم پدر به خانه بر می گردد یا نه...

مثل خیلی ها که صبح پدر داشتند ولی شب اثری از او باقی نمانده بود که بر سر مزارش گریه کنند...

((ادامه دارد))

نوشته شده توسط : ا.ع.ف

نظرات ديگران [ نظر]